2. Raz... dwa... trzy...

Clary

El zaciągnęła mnie przed drzwi salonu, zatrzymałam się tuż przed nimi.

- A co jeśli mnie nie polubią? Ja w całym życiu rozmawiałam tylko z trzema osobami. - powiedziałam, zaczęłam wyrzucać z siebie słowa w superszybkim tępię. Nawet nie wiem co mówiłam, po prostu mam tak jak się denerwuje.

- Spokojnie. - powiedziała - Nie ważne czy oni cię polubią, ważne że ja jestem przy tobie. - powiedziała i popatrzyła mi w oczy.

- Dobrze. - otworzyła przede mną drzwi a ja dumnie weszłam do pokoju.

Katarina

Na kanapie siedziała Isabell i czarnowłosy chłopak, pewnie jej brat bo są bardzo podobni. Różnią ich tylko oczy, Alec ma błękitne a Isabell brązowe, prawie czarne. Na parapecie siedziała blondynka o zielonych oczach i blond włosach. Przyjrzałyśmy się sobie nawzajem i stwierdziłam że kogoś mi przypomina, ale nie mogłam powiedzieć kogo.

- Przyszłaś! - pisnęła Isabell - To jest Alec, mój bliźniak. - jej brat wywrócił oczami.
- Zawsze musisz to przypominać? - zapytał.
- Ale, co? - powiedziała z miną niewiniątka.
- To że jestem z tobą spokrewniony! Że moja bliźniaczka jest moim kompletnym przeciwieństwem!- uniósł się.
- Dobrze, dobrze. Już przestane, braciszku. - powiedziała z chytrym uśmieszkiem. Alec wstał i zaczął ją gonić po salonie. Do pokoju wszedł swobodnie jakiś bond włosy chłopak i popatrzył na mnie zdziwiony.
- Dlaczego nikt mi nie powiedział że mamy... - nie dokończył bo Izzy na niego wpadła i popchnęła go w moją stronę.

Przypadkowo popchnął mnie na kanapę i wylądował na mnie tak że nasze usta się stykały, od razu się zerwał i wygładził ubranie. Podał mi rękę którą przyjęłam, pomógł mi wstać i przyjrzał się mojemu strojowi.

- Clary! Nic ci się nie stało? - El zaczęła mnie oglądać z każdej strony - Izzy, masz szczęście że jest cała, ale i tak masz u mnie przechlapane! - krzyknęła za czarnowłosą wybiegającą z pokoju.
- El, umiem sama o siebie zadbać. - jęknęłam - Ojciec uczył mnie walczyć od piątego roku życie i psikusy też potrafię niezłe robić. - zaśmiałyśmy się.
- Jak to od "piątego"? - zaciekawił się blondyn.
- Właśnie, jak to możliwe? - wtrąciła El.
- Wtedy zginęła moja matka i ojciec stał się nadopiekuńczy. Zaczął mnie uczyć podstaw żebym szybciej skończyła szkolenie. - wytłumaczyłam.
- Jak zginęła twoja matka? - zapytała zielonooka dziewczyna - Jestem Katarina, dla przyjaciół Kat. - uśmiechnęła się i wyciągnęła dłoń. Po krótkim wahaniu ją uścisnęłam.
- Ja jestem Jace. Pewnie o mnie słyszałaś, cały Idris o mnie rozmawia. - powiedział siadając, przeczesał włosy ręką przez co jeszcze bardziej sterczały na wszystkie strony. Dodawało mu to uroku.
- Pierwszy raz słyszałam o tobie od twojej siostry. - powiedziałam z uśmiechem - Że umiesz dobrze walczyć i że masz blond włosy. Ale nie wspomniała o tym że jesteś arogancki. - zaśmiałam się razem z El, na co zrobił urażoną minę.
- Przestań bo się popłacze ze śmiechu. - wydusiła El do Jace'a.
- Chcesz powalczyć? - zapytał mnie zaciekawiony - Skoro od tak młodego wieku byłaś szkolona to może mi dorównasz. - powiedział wpatrując się we mnie tymi złotymi tęczówkami.
- Clary, radze ci żebyś odmówiła. - powiedziała jego siostra, nie posłuchałam.
- Czym będziemy walczyć? - zapytałam.
- Czyli przyjmujesz wyzwanie? - zapytał z niedowierzaniem, pokiwałam głową jakby od niechcenia - Możesz wybrać broń.
- Walka wręcz. - odpowiedziałam bez zastanowienia. Kat i El otworzyły szeroko oczy i usta.
- Jesteś pewna? - zapytał Jace z kpiną - Nie wydaje mi się żeby udało ci się wytrzymać ze mną choć minutę w ringu.
- Mówi się trudno. - wzruszyłam ramionami - Jak nie chcesz to nie. - wstałam i ruszyłam do drzwi.

Raz... dwa... trzy...

- Kiedy? - zapytał. Nie odwróciłam się żeby nie zobaczył mojego triumfalnego uśmieszku.
- Za dwie godziny w sali treningowej, pasuje? - zapytałam dalej odwrócona.
- Zgoda. - odpowiedział - Zbiorę wszystkich i będą robili za sędziów.
- Dobra. - powiedziałam.

A co mi to przeszkadza?

+++

Na korytarzu dogoniła mnie El.

- Zwariowałaś?! Przecież on cię zmiecie z powierzchni ziemi! - zaczęła krzyczeć ale jej przerwałam.

- We mnie nie wierzysz? - zapytałam z naburmuszoną miną.

- Wierzę w ciebie ale znam też mojego brata! On jest silniejszy i lepiej wysportowany!

- Rzeczywiście jest silniejszy ale ja dłużej trenuje i zawsze jak walczyłam z ojcem, przynajmniej od dziesiątych urodzin, wygrywałam. - powiedziałam i patrzyam z uśmiechem na jej osłupiałą minę

- TY pokonałaś Velentina Morgensterna jako dziesięciolatka? - zapytała z niedowierzaniem.

- Uchy. - wymamrotałam twierdząco - Macie moją Stelle?

- Powinna byś w szafce nocnej.

Podeszłam do szafki i otworzyłam szufladę. Była tam moja Stella i zdjęcie z ojcem kiedy malowaliśmy sale do tańca, śmialiśmy się ochlapując się nawzajem farbą. Uśmiechnęłam się na samo wspomnienie.

- Gdzie jest teraz mój ojciec? - zapytałam próbując powstrzymać łzy straty.

- Przebywa w celi Cichego Miasta. - powiedział, widząc mój stan dodała - Masz tą Stelle?

- Mam - powiedziałam i pokazałam jej instrumenent.

- Rany, jaka ładna.

Zrobiona była z czystego Adamisu i pozłacana, wzdłuż ciągnął się napis:

"Bądź zawsze silna i pamiętaj że co by się nie stało zawsze możesz liczyć na moje wsparcie."

- Kto to wygrawerował? - zapytała El przyglądając się mojej Stelli.

- Mój ojciec a Stelle zrobiły Żelazne Siostry na specjalne zamówienie. Była przeznaczona dla mojej matki ale umarła zanim ją dostała. - powiedziałam smutno.

- Dobra, dość wspomnień! Projektuj bo to jest strasznie fascynujące! - pisnęła.

Zaśmiałam się i podeszłam do ściany, przyłożyłam instrument do ściany i zamknęłam oczy. Po chwili na ścianie widniała czarna bokserka z dużym wycięciem na plecach i czarne, krótkie i przylegające do ciała spodenki. "Wyjęłam" ubrania i weszłam do łazienki.

Wzięłam prysznic i ubrałam się. Myślałam, czy spiąć włosy?

Trudno, niech je zobaczą. One są częścią mnie i nigdy się ich nie pozbędę.

Westchnęłam i związałam włosy w ciasny kucyk. Wyszłam z łazienki.

- Ile mamy jeszcze czasu? - zapytałam.

- Jeszcze godzina, co robimy?

- Ja idę do sali, potrenować. - odpowiedziałam otwierając drzwi.

- Na Anioła! Ona jest nienormalna! Jeszcze chce się zmęczyć przed walką! - pokręciła głową z dezaprobatą.

- Tylko skoki i wykopy. - powiedziałam z miną szczeniaczka - Pomożesz zapiąć linki?

- Dobrze ale nie mów że cię nie uprzedzałam.

- Dziękuję! - pisnęłam i przytuliłam przyjaciółkę.

++++++++++++++++++++

Jest nowy rozdział! Miałam dzisiaj czas więc napisałam! Wiem że jest krótki ale dobrze że jest dzisiaj!

Niestety nie wiem kiedy będzie następny rozdział. Najprawdopodobniej gdzieś w poniedziałek!

Ps. Katarina nie jest taka miła na jaką wygląda!

Pss. Jak wam się spodobało pierwsze spotkanie Clary i Jace'a?

Wika